फिल्म फेड्रेसन अफ इण्डियाले किरण राव निर्देशित फिल्म ‘लापता लेडीज’लाई यो वर्षको अस्कर अवार्डमा पठाउने घोषणा गरेको छ । तर यो घोषणासँगै विवाद सुरु भएको छ ।
यो फिल्मभन्दा पायल कपाडियाको फिल्म ‘अल वी इम्याजिन एज लाइट’ उत्कृष्ट रहेको तर्क धेरैको छ । यस वर्ष भारतमा निर्माण भएका विभिन्न भाषाका २९ फिल्मलाई अस्करमा सिफारिस गर्नेबारेमा विचार गरिएको थियो ।
त्यसमध्ये ‘कल्की २८९८’, ‘एनिमल’, ‘चन्दु च्याम्पियन’, ‘सामबहादुर’, ‘केतुकल्ली’, ‘धारा ३७०’ पनि प्रतिस्पर्धामा थिए । फेड्रेसनको १३ सदस्यीय निर्णायक मण्डलले सर्वसम्मतिले किरण रावको ‘लापता लेडिज’ पठाउन सिफारिस गरेको थियो ।
यो फिल्म गत वर्ष टोरन्टो इन्टरनेसनल फिल्म फेस्टिभलमा प्रदर्शन गरिएको थियो तर भारतीय दर्शकका लागि यो वर्ष मार्च १ मा सिनेमाघरमा रिलिज भएको थियो ।
ठीक आठ हप्तापछि यो फिल्म ओटीटी प्लेटफर्म नेटफ्लिक्समा आयो । यो नेटफ्लिक्समा सबैभन्दा धेरै हेरिएको फिल्म भएको दाबी गरिएको छ ।
भारतको ‘लापता लेडिज’सँगै यो विधामा ५०–५२ देशका फिल्म पठाइएको छ । ‘लापता लेडिज’ अस्करमा प्रवेशका लागि छनोट भएपछि निर्देशक किरण रावले भनिन्, ‘यो मान्यता हाम्रो सम्पूर्ण टोलीको अथक परिश्रमको प्रमाण हो । टोलीको समर्पण र जोशले यो कथालाई जीवन्त बनायो ।’
रावले अगाडि भनिन्, ‘फिल्म जहिले पनि हृदय जोड्ने, सीमा तोड्ने र अर्थपूर्ण छलफल सुरु गर्ने सशक्त माध्यम भएको छ । मलाई आशा छ यो फिल्मले भारतीय दर्शकलाई जस्तै विश्वभरका दर्शकलाई चकित पार्नेछ । म आमिर खान प्रोडक्सन र जियो स्टुडियोलाई उनीहरूको अटल समर्थन र विश्वासका लागि धन्यवाद दिन्छु । प्रतिभाशाली टोली पाउँदा मेरो साथमा पाउँदा मैले आफूलाई भाग्यशाली पाएँ, जसले यो कथा सुनाउन प्रतिबद्धता जाहेर गरे ।’
आमिर खानको अनुभवबाट फाइदा हुनेछ
‘लापता लेडिज’का निर्माता आमिर खान हुन् । उनले निर्माण गरेका फिल्म ‘लगान’ र ‘तारे जमीन पर’ यस विधामा यसअघि पठाइएका थिए ।
त्यसैले आमिरले आफ्नो अनुभवलाई सदुपयोग गर्दै ‘लापता लेडिज’को अस्कर प्रवेशलाई विशेष स्थानमा पुर्याउन सक्ने अपेक्षा गरिएको छ ।
निर्णायकहरुको ध्यानाकर्षण गराउनका लागि पठाइएका फिल्मका निर्माताले ठूलै प्रचारप्रसार गर्न र धेरै प्रयोजनका लागि प्रबन्ध मिलाउनुपर्ने हुन्छ । यो अभियानमा ठूलो रकम खर्च हुने गरेको छ । छनोट भएको फिल्मको पछाडि आर्थिक रुपमा बलियो निर्माता नभएको खण्डमा त्यसको प्रर्द्धन र आवश्यक खर्चका लागि चन्दा सङ्कलन अभियान पनि चलेको देखिएको छ ।
प्रतिभाको ऊर्जा र बौद्धिकता पनि खेर जान्छ । पाँच–छ महिनाको समय पनि खेर जान्छ । यसपछि पनि फिल्म मनोनयनमा परेन भने देशका दर्शक तथा फिल्मप्रेमी निराश हुन्छन् ।
अस्कर अवार्डका विज्ञका अनुसार अवार्डका लागि योग्य फिल्मलाई न्याय गर्ने, प्रशंसा गर्ने र विचार गर्ने एउटा विशेष तरिका हुन्छ । यसरी भारत लगायत धेरै देशका फिल्म पछाडि परेका छन् । मुम्बईको हिन्दी फिल्म उद्योग र अन्य भाषाका फिल्म उद्योगका धेरै फिल्म निर्माताले ‘अस्कर अभियान’लाई भारतीय फिल्मको लागि अनावश्यक ठान्छन् ।
कतिपयले त भारतीय फिल्मको उत्कृष्टताका लागि अस्करको अनुमोदन किन चाहिन्छ भनेर तर्क गर्छन् । कला, संस्कृति र सिनेमाको विश्वव्यापीकरणको यो युगमा हामी सबैलाई थाहा छ, हाम्रा फिल्म कुन स्तरको बन्छन् र अन्तर्राष्ट्रिय रंगमञ्चमा आएकाले कस्तो ध्यान पाउँछन् ?
‘लापता लेडिज’को विशेषता
किरण रावको ‘लापता लेडिज’ २३ वर्षअघि सन् २००१ को सेटमा तयार पारिएको कथा हो । किरण रावले सम्भावित विवाद र आरोपबाट बच्न ‘निर्मल प्रदेश’ नामक काल्पनिक राज्यको कथा छनोट गरेकी छन् । यो उत्तरप्रदेश वा मध्यप्रदेश होइन ।
तैपनि, यो निश्चित छ कि पर्दामा देखा परेको यो काल्पनिक राज्य (सम्भवतः बिहार वा उत्तरप्रदेश) हिन्दी भाषी राज्य हो, जसलाई राजनीतिक लेख र अध्ययनमा ‘बिमारी प्रदेश’ पनि भनिन्छ ।
किरण रावले यस शान्त राज्यको सामाजिक सामाजिक धड्कनलाई प्रस्तुत गर्दै समाजमा शताब्दीयौंदेखि चल्दै आएको पुरुषप्रधान सोचलाई उजागर गरेकी छिन् । फिल्मका लेखक तथा निर्देशकले गहिरो नजरका साथ दुई महिला पात्रमार्फत समाजमा व्याप्त लैङ्गिक विभेद र रूढिवादी परम्पराको सरल कथालाई सुन्दर ढंगले प्रस्तुत गरेका छन् ।
हिन्दी क्षेत्रको ग्रामीण समाजका यी पात्रलाई प्रस्तुत गर्दा उनले हास्यास्पद हुन दिएकी छैनन् । राम्रो कुरा यो हो कि फिल्ममा कुनै नाराबाजी छैन न त आक्रामक नारीवादी सोचको सहारा लिइएको छ ।
लेखक-निर्देशकले दैनिक जीवनका सामान्य घटना र ती घटनासँग भारतीय समाजमा महिलाहरूको अवस्था र सम्भावनालाई संवेदनशील रूपमा बुनेका छन् ।
समाजमा बेपत्ता जीवन बिताइरहेका महिलालाई चित्रण गर्ने नाममा विकास र विकसित भारतमा बाधा पुर्याउने सत्तारुढ राजनीतिको यथार्थलाई यो फिल्मले उजागर गरेको छ ।
मौलिक कथासँगै वर्तमान समयका थुप्रै सामाजिक विसंगतिलाई पनि टिप्पणी, दृश्य र भनाइमा उजागर गरिएको छ ।
लामो समयपछि कुनै पनि हिन्दी फिल्ममा गाउँ देखिएका छन् । खेतबारी, गोठाला र गाउँको बाटोमा दैनिक जीवनमा उपयोगी सुविधा र सुविधा देखिएका छन् । असुविधा पनि देखिएको छ ।
विकासको दौडमा भारतीय गाउँ पछाडि परेका छन् भन्ने हामी (सहरी दर्शक) देख्छौं र महसुस गर्छौं । खुलापन र आधुनिकताको लहर अझै त्यहाँ पुगेको छैन । यस समाजमा धेरैजसो गतिविधि सुस्त छन् ।
सुस्त गतिको जीवनको कथा
जीवनको सुस्त गतिमा कुनै समस्या नभए पनि यहाँको परिवेश र जीवनलाई हेर्दा अचम्म लाग्छ किन विकासको प्रवाह यी क्षेत्रमा पुगेन ? उनीहरुको जीवन किन जटिल बन्यो ? निर्देशकले फिल्ममा दृश्य परिवेशमा ध्यान दिएर फूल र जयाको कथा सुनाउनुपर्ने हुन्छ । भाषा, वेशभूषा, संवाद र वातावरणमा देहाती सरलता छ ।
कुनै पनि प्रकारको कृत्रिमताको भावना छैन, निर्माणमा प्राकृतिक वातावरणलाई दृश्य व्यवस्था अनुरूप परिमार्जन गरिएको छ । अलिकति पनि गल्ती भएमा यो गल्ती दृश्य, परिवेश, सेट र वेशभूषा नक्कली देखिन थाल्छ । ‘लापता लेडिज’ को रचनात्मक र प्राविधिक टोलीको संयुक्त प्रयासले सबै कुरा स्वभाविक देखिन्छ ।
फूल र जया दुई दुलही हुन् । विवाहपछि उनीहरु एउटै रेलमा यात्रा गरिरहेका छन् । यो लगनको समय हो । रेलको डिब्बामा अन्य दुलही बसिरहेका छन् ।
प्रायः सबैले नाकसम्म घुम्टो लगाएका हुन्छन् । यो घुम्टो ती दुलहीको वास्तविकतासँगै सामाजिक रूपक पनि हो । बेहुली हतार र अञ्जानमा साटफेर हुन्छन् । हेरफेरको यो संयोगमा कोही हाँस्छन्, तर हामी पात्रहरूसँग अगाडि बढ्दै जाँदा परिस्थितिको जटिलता बुझ्छौं ।
फूल र जया कसरी गन्तव्यमा पुग्लान् भनेर हामी पात्रसँगै चिन्तित पनि हुन्छौं । कतै तिनीहरुको साथमा अप्रिय त हुँदैन ? फूल र जयाको परिस्थिति अलग भएपनि एउटै जस्तो छ । दुवैको वर्तमान अनिश्चितताले घेरिएको छ । आफ्नो सरलताको बाबजुद फूल र जया पुरुषप्रधान समाजको जालमा फसेका छन् ।
दुवैका श्रीमानको स्वभाव फरक छ । दीपक आफ्नो सोचमा प्रगतिशील छन्, तर प्रदीपमा रूढिवादी र पुरुषवादी सोच राख्छ । फूल, जया, दीपक र प्रदीप यी चार पात्रको कपडामा महिलाको पहिचान, पहिचान र प्रतिष्ठाका प्रश्न उठ्छन् । किरण रावले यी प्रश्नलाई धेरै सरल ढंगले प्रस्तुत गरेकी छन् र केही महत्वपूर्ण कुरा भनेकी छन् ।
कलाकारले शक्ति देखाएका छन्
विप्लव गोस्वामी, स्नेहा देसाई र दिव्यानिदी शर्माको लेखनमा नयाँपन छ । त्यसमाथि उनले बनाएका पात्रमा आउने नयाँ कलाकारलाई लिएर दर्शकको मनमा कुनै पूर्वधारणा बन्दैन ।
उनीहरुको व्यक्तित्व र व्यवहारमा नयाँपन छ । परिचित कलाकार, नयाँ भूमिकामा पनि निरस लाग्छन् किनभने दर्शकलाई उनीहरुको प्रतिक्रियाको पूर्वानुमान हुन्छ ।
‘लापता लेडिज’मा किरण रावले एक जना रवि किशन बाहेक कुनै पनि चर्चित कलाकार छानेकी छैनन् । रवि किशन पनि उनको लोकप्रिय छवि भन्दा फरक अनि सानो भूमिकामा छन् । उनको आफ्नो बेग्लै शैली, अभिनय र अभिव्यक्तिले उनले निर्वाह गरेको चरित्रलाई विशेष बनाउँछ ।
त्यसपछि उनको क्यारेक्टरमा आउने ट्विस्ट र सिफ्टले पनि उनलाई दर्शकको मनपर्ने बनाएको छ । ‘लापता लेडिज’का आलोचक दशकौंदेखि गरिबी, दुर्दशा र कमजोरीलाई केन्द्रमा राखेर निर्माण गरिएका फिल्म अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चमा पठाइँदै आएको विश्वास गर्छन् ।
‘लापता लेडिज’ एउटा नयाँ प्रयास हो । बहुभाषिक भारतीय फिल्म उद्योगमा हरेक वर्ष फिल्म छनोटलाई लिएर विवाद हुने गरेको छ । किनभने फिल्म फेड्रेसन अफ इण्डिया मुम्बईमा निहित छ ।
प्रश्न के छन् ?
धेरैजसो हिन्दी फिल्म प्रतिस्पर्धामा आउँछन् र निर्णायकमा मुम्बई फिल्म उद्योगका प्रतिनिधि सामेल हुन्छन्, त्यसैले यस्तो देखिन्छ कि हिन्दी फिल्मलाई अरुभन्दा धेरै हदसम्म चयन गरिएको छ । यस वर्ष पनि २९ फिल्म प्रतिस्पर्धामा सामेल थिए, जसमध्ये १४ हिन्दीमा थिए ।
निर्णायक सदस्यको योग्यतामा पनि प्रश्न उठेको छ । राष्ट्रिय चलचित्र अवार्डबाट पुरस्कृत उत्कृष्ट फिल्मलाई मात्रै अस्करमा प्रवेशका लागि पठाउनुपर्ने सुझाव पनि दिइएको थियो ।
वर्षौंदेखि प्रतिस्पर्धामार्फत पठाइएका फिल्मसँगै चर्को शुल्क तिर्नुपर्ने कुरालाई लिएर पनि आलोचना भइरहेको छ । फिल्म फेड्रेसन अफ इण्डियाका गतिविधिबारे समयमै जानकारी नपाएको गुनासो धेरै फिल्ममेकरको छ ।
यसबाहेक धेरै निर्माताले आफ्नो फिल्मलाई प्रतिस्पर्धामा पठाउँदैनन् । अर्कोतर्फ, सक्षम निर्माता भने आफ्ना सामान्य फिल्मलाई प्रवेश गराइदिन्छन् ।
अस्कर अवार्डका लागि उत्कृष्ट अन्तर्राष्ट्रिय फिल्मको विधामा पठाइएका फिल्मसँगै हाम्रा फिल्मको प्रदर्शन कस्तो रह्यो ? हामी केही समाचार र तस्वीर देखेर खुसी हुन्छौं । तर भारतीय फिल्म उद्योगमा हरेक वर्ष सेप्टेम्बरदेखि फेब्रुअरीसम्म ‘अस्कर क्याम्पेन’ चल्छ । यो अभियानको सत्यताबारे पनि हामी सचेत छौं । सन् २००१ मा आमिर खान प्रोडक्सनको आशुतोष गोवारीकर निर्देशित फिल्म ‘लगान’ मनोनयन सूचीमा पर्न सफल भयो ।
यसअघि र पछि पनि हरेक वर्ष एउटा फिल्म पठाइन्छ तर अहिलेसम्म तीनवटा मात्रै भारतीय फिल्म मनोनयनमा परेका छन् । रेकर्ड अनुसार सन् १९५७ देखि हरेक वर्ष एक भारतीय फिल्म यस श्रेणीको लागि पठाइएको थियो तर अहिलेसम्म ‘मदर इन्डिया’ (१९५७), ‘सलाम बम्बे’ (१९८८) र ‘लगान’ (२००१) मात्र मनोनयन हुन सकेका छन् ।
बीबीसीबाट अनुदित
